Džimova recenzija filma "Poslednja emisija slika" iz 1971.

Prva stvar koju ćete primijetiti o filmu Petra Bogdanovića, Poslednja slika, je da, iako je snimljen 1971. godine, Bogdanović je odlučio da film snimi u crno-bijeloj tehnici. 52 godine kasnije, ova odluka je značajno doprinijela očuvanju bezvremenske, sanjive kvalitete filma. (Ako ste ikada vidjeli kolorizovanu verziju Casablance, znate o čemu govorim.) Također je vrlo prikladan izbor, jer iako je film suštinski običan, svakodnevni uvid u živote tinejdžera malog grada Anarene u Teksasu, njihovi životi su toliko mračni i beznadežni da može biti u nijansama sive umjesto u boji. 1960-e i 1970-e bile su periodi velikih promjena u SAD-u, jer su se velika nada i snovi koji su proizašli iz kraja Drugog svjetskog rata i nove tehnologije koje su značajno poboljšale živote svih nas, zamijenili građanskim pravima, psihodeličnim kontrakulturama, ponovljenim neuspesima u Korejskom i Vijetnamskom ratu, te osjećajem da život više ne postaje bolji svake godine. Iako smo uspjeli poslati Neila Armstronga da hoda po Mjesecu, također smo prošli kroz Kubansku raketnu krizu, ubistvo Johna F. Kennedyja, Nixonov Watergate i mnoge druge događaje koji su neprekidno potresali temelje na kojima je izgrađena američka superiornost. Holivud također nije bio izuzetak od promjena u društvu. Presudom Sjedinjenih Američkih Država protiv Paramount Pictures iz 1948. godine okončano je doba kada su lanci kina također bili u vlasništvu filmskih studija koji su pravili filmove za prikazivanje u tim kinima, a stari sistem studija bio je na izmaku. Tehnologija se nastavila poboljšavati, ali javno mišljenje o filmovima promijenilo se do te mjere da su ljudi sve manje i manje išli u bioskope, jer opšta publika jednostavno nije bila zainteresovana za ponovljene verzije Zvuka muzike svake godine. Bilo je očigledno da stari načini rada više nisu donijeli profit, a Holivud, više nego mnoge druge industrije, bio je sve o novcu. Studiji su počeli preuzimati rizike i dopuštali mlađim, nekonvencionalnim filmskim stvaraocima da preuzmu vođstvo, i tako je počela era Martina Scorsesea, Francisa Forda Coppole, Stivena Spilberga i Džordža Lukasa, među mnogima drugim. Poslednja slika prikazuje stvarne životne borbe s kojima se suočavaju ljudi. Ljudi u Anareneu su bili ozbiljno ograničeni u onome što su mogli raditi u životu. Početak filma brzo uspostavlja da ljudi iz grada zaista nemaju o čemu da razgovaraju osim o tome koliko je bedan njihov lokalni srednjoškolski fudbalski tim. Kada je Sam Tigar zabranio dečkima ulazak u svoje objekte - kafić, bilijar i bioskop - suštinski im je oduzeo sve što je činilo njihove živote vrijednim življenja. Gotovo svi znaju sve o svima, a likovi stalno rade nešto, bilo šta, kako bi uhvatili prolaznu radost od nečega novog što im se događa, bilo da je u pitanju pokušaj da se uključe u međusobne intimne odnose, bekstvo u veliki grad da bi učestvovali na nagom bazenu sa bogatim dečkom, ili čak trenutni vikend izlet u Meksiko. Usamljenost i praznina grada naglašeni su dugim trenucima u kojima se zapravo ništa ne dešava. U modernoj eri, navikli smo na brze rezove i akcione sekvence tipa Džej J. Abams, ali Bogdanović nema problem da samo pusti kameru da zadrži kadar dok Džesi polako skida odjeću ili Rute i Sonija polako ulaze u krevet. Nema brzog rešenja, uzbuđenja ili trenutnog zadovoljstva, sveprisutnog u eri TikToka. To je samo normalan, dosadan život predstavljen onako kako zaista jeste. A ponekad, to je sve što je potrebno da se napravi veliki, značajan film. Posljednja slika iako je to film snimljen 1971. godine, Bogdanović je ipak odlučio snimiti film u crno-bijeloj tehnici. 52 godine kasnije, ovaj izbor je doprinio očuvanju vanvremenske, snovite kvalitete filma. (Ako ste ikada vidjeli kolor verziju Casablance , znat ćete na što mislim.)

Takođe, to je veoma prikladan izbor, jer, iako je film suštinski običan, svakodnevni prikaz života tinejdžera iz malog grada Anarene, Texas, njihovi životi su toliko sumorni i beznadežni da bi mogli biti prikazani u tonovima sive umjesto u boji.

1960-te i 1970-te bile su periodi velikih promjena u SAD-u, jer su velike nade i snovi koji su proizašli iz završetka Drugog svjetskog rata i novih tehnologija koje su značajno poboljšale živote svih, zamijenjeni protestima za građanska prava, psihodeličnim kontrakulturama, ponovljenim neuspesima u Korejskom i Vijetnamskom ratu, i osjećajem da život više ne ide na bolje svake godine. Iako smo uspjeli poslati Neila Armstronga da hoda po Mjesecu, prošli smo i kroz Krizu raketa na Kubi, ubistvo Johna F. Kennedyja, Nixonski Watergate i mnoge druge događaje koji su ponovo uzdrmali temelje na kojima je građena američka nadmoć.

Holivud nije bio izuzetak od promjena u društvu. Presuda Ujedinjenih Država protiv Paramount Pictures iz 1948. prekinula je eru u kojoj su lanci kina bili takođe u vlasništvu filmskih studija koji su pravili filmove koji su se prikazivali u tim kinima, a stari sistem studija bio je u opadanju. Tehnologija je nastavila da se poboljšava, ali percepcija javnosti o filmovima se promijenila do te mjere da su ljudi sve manje išli u bioskop, jer opšta publika više nije marila za ponovne obrade Zvuka muzike svake godine.

Bilo je očigledno da stari načini rada više ne donose profit, a Holivud, više nego mnoge druge industrije, bio je fokusiran na novac. Studiji su počeli da preuzimaju rizike u dozvoljavanju mladjim, nekonvencionalnim filmskim stvaraocima da preuzmu kormilo, i tako je započela era Martin Scorsesea, Francisa Forda Coppole, Stevena Spielberga i Georgea Lucasa, među mnogima drugima.

Posljednja slika prikazuje stvarne životne borbe kako su stvari zapravo izgledale. Ljudi u Anareneu su bili ozbiljno ograničeni u onome što mogu raditi u životu. Početak filma brzo uspostavlja da ljudi u gradu zaista nemaju o čemu drugom razgovarati osim o tome koliko je bedan njihov lokalni srednjoškolski fudbalski tim. Kada je Sam Lavreza zabranio momcima da dolaze na njegova imanja - restoran, bilijar i bioskop - suštinski im je oduzeo sve što je činilo njihov život vrednim življenja. Praktično svako zna sve o svima, a likovi ponavljaju da rade nešto, bilo šta, kako bi uhvatili prolaznu radost imanja nečega novog, bilo da pokušavaju da se upuste u veze jedni s drugima, beže u veliki grad da bi imali nagi bilijarsku zabavu s bogatim dečkom, ili čak na izlet u Meksiko na brzinu.

Usamljenost i praznina grada naglašavaju se dugim momentima u kojima se zapravo ništa ne dešava. U modernoj eri, navikli smo na brze rezove i akcione sekvence tipa JJ Abrams, ali Bogdanović nema problema da jednostavno zadrži kameru dok Jaci polako skida odjeću ili dok se Ruth i Sonny polako ulaze u krevet. Nema brze popravke, uzbuđenja, ili trenutnog zadovoljstva koje preovladava u TikTok eri. Samo je normalan, dosadan život predstavljen onako kako stvarno jeste.

I ponekad, to je sve što je potrebno da se napravi veliki, značajan film.